Het ontkiemen van een avontuur en wat er afgelopen jaar zoal allemaal gebeurde

Lang, lang geleden (moet ergens in 2013 zijn geweest) borrelde bij ons het idee om andere horizonten te gaan verkennen. Niet op een gehaaste, luxueuze manier, maar sober, rustig met een open blik om zoveel mogelijk te kunnen opnemen hoe anders het leven kan zijn. Toegegeven voor het eerste hadden we ook niet voldoende financiële middelen anders hadden we misschien toch eens een uitstapje meer gedaan. 

Tijdens onze voorbereidingen werd stilaan duidelijk dat het toch redelijk uniek was om als gezin met 3 jonge kinderen voor zo'n lange periode erop uit te trekken. Vele vragen kwamen onze kant op en we merkten dat deze onderneming toch niet onopgemerkt voorbij ging. Daarop nam Katleen het initiatief om deze blog in het leven te roepen. Dit vooral om de nieuwschierigen op een eenvoudige manier op de hoogte te houden van onze avonturen aan de andere kant van de wereld. Wart stond er wat sceptischer tegenover, maar kreeg gaandeweg een band met ons nieuwe kind ;D. 

Al op onze eerste bestemming werd duidelijk dat het niet evident zou zijn om zonder enige vorm van internet-connectie-capabel apparaat op zak ons kind te kunnen voeden. Echter voor alles zijn er oplossingen en het verleden heeft ons geleerd dat het toch mogelijk was! Maar dat hebben jullie allemaal op de voet kunnen volgen dus snel over naar het 2de luik van onze ontdekkingsreis...

Tijdens onze reis kwam er één plekje telkens terug in onze gedachten, Zwitserland en de bergen. Grächen, waar we al zoveel jaren komen en nog alijd enorm naar uitkijken om weer terug te gaan. Eigenlijk was het zo logisch... maar kon het wel? In Australië geraken we in gesprek met een Zwitser die werkt op scholen en ervaring had met geïmigreerde kinderen. Hij was erg positief en maakte duidelijk dat het voor EU burgers niet moeilijk is; 1 op 5 inwoners in Zwitserland is nl. imigrant ;D! 

Nog een groter avontuur stond voor ons na de reis. 

We hakten de knoop door en zochten het uit of het mogelijk was: verhuizen naar Zwitserland!

Wat?! Daar kan je toch niet zomaar gaan wonen? Is het daar niet te duur? Daar moet iedereen werken tot hij erbij neer valt!  ... bedenkingen die wij zelf ook hadden en waarop we nu een antwoord gingen zoeken.

We namen contact op met de gemeente van Grächen, bekeken de huizenprijzen en planden een reis naar Grächen. Er waren uiteindelijk 3 verkenningsreisjes nodig om alles duidelijk te krijgen en ons `droomplekje` te vinden. Er waren 3 grote eisen: familie moet er kunnen komen (sommige huizen zijn werkelijk nog moeilijker bereikbaar ;-) , de school moet goed zijn (veel pauze, weinig leren, enz. :P) en het moet er rustig zijn (geen scheurende moto's, grasmachines, lawaaierige bouwwerven; eigenlijk een beetje zoals België op zondag ;D!) met zicht op de bergen natuurlijk!

We vonden dit plekje: een oude houten woning met stenen dak. De juiste indeling, rustige mooie ligging en betaalbaar. Toch wel een toevalstreffer. Gesprekken volgen met Silvio (ex-burgemeester en zeer empathische hartelijke persoon), schooldirecteur (lijkt ons een jonge versie van de huidige directeur van de school in Beerse dus geeft ons veel vertrouwen), bank (maakt alvast een proffesionelere, eerlijkere indruk dan in België), makelaar, notaris,... er komt wel wat bij kijken!

De Grächenaars reageren positief, maar tegelijk verbaasd dat een gezin zich hier komt settelen. Die zijn niet goed wijs zeker? Tja daar is wel iets van aan...

Na heel wat praktische beslommeringen en emotionele stappen in het Belgiëfront is het dan zo ver: Greg Van Avermaet wordt olympisch kampioen! Oh nee, dat was pas later. We mogen ons eigenaar noemen van de Chämihitta. Dat wordt geverd met een etentje in de Walliserkanne (Mischabel staat in het groot op de gevel; toeval?) nietsvermoedend over de hardwerkende mensen in bediening en keuken die later Katleens collega`s werden. Toen we buiten kwamen lag alles bedekt onder een verse sneeuwlaag. Het verrassende weer stelde zich toen al voor! 

Vorig jaar waren we eind april en begin mei druk in de weer met inpakken en selecteren wat er mee kon, de hele weg naar Zwitserland en dan doorheen de wei naar onze nieuwe stek. 1 voor 1 schoven we onderuit op het gladde weggetje. Niemand bleef gespaard! Het leek ons nog iets te vroeg om een verkeersplan samen met de gemeente uit te werken om deze gevaarlijke situatie uit de weg te ruimen. Alles kreeg toen een plekje. 

Dit jaar in april werd onze woonverdieping terug helemaal leeg gemaakt. Alle spullen gingen terug een doos in. Niet omdat we gillend terugkeren naar België, omdat de ganse verdieping gestript wordt om hem dan opnieuw op te bouwen. Zowel plafond als bodem moeten eruit en ook een paar muren overleven het niet. Momenteel is het een bouwwerf en maken wij nader kennis met de studio`s waarin we onze gasten willen ontvangen. We wonen in 1 kamer en slapen in de andere. Dit roept toch wel weer herinneringen op aan het reizen in ons campertje. Daarmee vergeleken wonen we nu nog ruim! 

Natuurlijk denken we nu eens terug aan afgelopen jaar. 

Op 4 mei was er een groot feest, op 5 mei was er een grote opkuis en verhuis want die dag nog werd de sleutel van mezenstraat 6 doorgegeven. Op 6 mei vertrokken we in gezelschap van de grootouders en guy wouters naar ons nieuwe huis. We wisten niet wat het ons brengen zou, maar ach, life is like a bocks of chocolates....you never know what you 're gonna get.

De verhuis verliep vlot en de eerste dagen spendeerdden we in aangenaam gezelschap. Toen vertrokken ze terug en dan begon het pas echt... Wart genoot van de omgeving en alles wat je hier kan ondernemen. Katleen maakte zich wat meer zorgen over de Zwitserse geplogenheden en had meer last van muizenissen. Zo ging ze al snel op zoek naar werk en kwam de tweede week al in de `kanne` terecht. Haar job zou beginnen op 6 juli en uiteindelijk wisselen tussen 0 en 68 uren per week wel te verstaan. 

De jongens begonnen moedig aan hun eerste schooldag en stapten elke dag weer vol enthousiasme door de wei naar school, een dikke pluim daarvoor. De juffen deden hun best om hen in te werken en in te leven en ook de kindjes waren aardig voor hen. Natuurlijk merkte we de stress weleens op het thuisfront.

De eerste weken had Katleen heimwee. Wat gaan we hier doen? Waarom zijn we hier,... Ook Tristan miste zijn vriendjes en hij miste het praten, want dat ging niet direct in het Duits en hij kan er nogal wat van. Mischa genoot dan weer van zoveel nieuws om te leren. En Jasmine wilde wel eens mee naar school, maar vond het ook wel prima om bij mama en papa te zijn. Zo ging ieders op zijn unieke manier om met deze grote verandering in ons leven. Maar het belangrijkste is natuurlijk om er te zijn voor elkaar.

Mischa en Tristan hebben de eerste maanden hard gewerkt op school en thuis om het Duits te leren. Wij gingen aan de slag in huis en samen hadden we nog voldoende tijd om erop uit te trekken want uiteindelijk zijn we hier niet alleen om te werken ;D!  We genoten van het wandelen in de bossen, hoger in de bergen, van de blauwe hemel van de bergen in wolken gehuld,... Er waren mooie dagen om te genieten en er waren van die dagen dat je gewoon bij familie of vrienden wilde binnenstappen voor een oppepend gesprek. Gewoon bij iemand vertrouwd. Dat vraagt uiteindelijk veel werk, vertrouwen opbouwen bij nieuwe mensen.

Gelukkig kregen we met het aanbreken van de zomer veel bezoek van onze vrienden en bezochten moemoe en vava ons geregeld. Ook via Skype konden we praten met de grootouders. We genoten er heel hard van om deze omgeving te tonen aan onze vrienden, om onze eigen taal te spreken, om ongedwongen plezier te maken met vrienden en diepere gesprekken te voeren. Dat was dan weer bijzonder om een hele tijd samen te spenderen ipv een namiddag of avond. Sommige vriendschappen verwateren in het leven en we kunnen niet weten hoe het in de toekomst zal zijn, maar voor nu voelen de vriendschapsbanden eerder nog warmer dan voorheen.

Ondertussen begon Katleen ook te werken als keukenhulp en kamermeisje. Het werk in de keuken beviel haar wel alsook de collega`s. Hard werken was het wel, maar aan een deeltijds regime ging dit best. Toen de winter aanbrak begon een zware periode met vele werkuurtjes. Zowel lichamelijk als mentaal een zware job. Vooral met Anna klikte het steeds beter en zeker na de zware winter steeg de appreciatie. Anna is portugese en haar dochter zit bij onze jongens in de klas. Haar zoontje is een jaar jonger als Jasmine en die twee spelen wel graag samen. Er werd samen gewerkt, geplaagd, gelachen en ernstig gebabbeld. Toch wel grappig duits met vlaams haar en portugees haar op (en die Portugezen hebben veel haar ze ;D). Na de vele horecauurtjes heeft Katleen beslist om een meer stabiele en gezinsvriendelijk job te zoeken. Maar we hopen allesinds dat de vriendschap verder mag gaan groeien.

Net bij aanvang van de winter viel er dan voor Wart ook een deeltijdse job uit de bus (sneeuwruimer!  had gekund, maar is het niet :P). Voor een man is het niet zo evident om deeltijds te gaan werken zo blijkt. Wart begon als operator bij Bosch, zijn arbeidsweg is ook maar 15 min. Zowel op werk als via volleybal groeien ook nieuwe contacten voor hem.

Bij de kindjes gaat het allemaal wat sneller. Tristan vond al snel aansluiting bij een paar jongens van zijn klas. Mischa doet het wat rustiger aan maar we zijn blij om te zien dat hij ondertussen ook vrienden heeft gemaakt. 

Jasmine leert dan weer kindjes kennen via haar speelgroepje en het MUKI-turnen. Bij het turnen worden ook uitstapjes ondernomen wat dan weer een mooie gelegenheid biedt om de andere mama`s te leren kennen. Volwassenen zijn niet meer zo open als kinderen en banden opbouwen vraagt meer tijd. We voelen stap voor stap de banden verdiepen, maar vertrouwd is het nog net niet, het komt dichterbij.

Wart waagt zich eraan om als eerste papa naar het Muki te gaan wanneer Katleen voltijds werkt. Kort daarna krijgt hij ruggesteun van een Grächenaar die huisvader wordt. Het moet haast een unicum zijn hier :-) Zijn vrouw is een Deense waarmee Katleen graag meer contact wou maar met die voltijds werkende moeders lukte dat niet meer zo goed. Zij werkt weekdagen, Katleen werkte in de weekends... nu de winter voorbij is gaan we samen een keer 'grillieren'. We kijken er naar uit om hen beter te leren kennen.

Tenslotte ontkomen we hier ook niet aan andere geemigreerde belgen, nederlanders,.. in het bijzonder met Hilde en Dirk hebben we steeds zeer leuke gesprekken en zo krijg je stilaan terug het gevoel dat er mensen nabij zijn waarop je kan rekenen in geval van nood. 

Er werden heel wat dingen voor het eerst ondernomen dit jaar en het was een hele zoektocht. Het meest `lustig` was voor ons toch om een nieuw evenwicht te zoeken met of zonder ski-latten! Ook de kennismaking met het Schwiizertüütsch (wat een woord...) was zeer boeiend. De zoektocht en het balanceren gaat nog wel even verder voor ons, op werkgebied in het bijzonder.

Op dit moment hebben we ons volop in de verbouwingen gesmeten en zijn we precies terug bij af. Het openbaar stort is terug, alleen hebben we hier deze keer zelf voor gekozen ;D. En hoe het deze keer zal aflopen, vernemen jullie wel op de èèn of andere manier... of kom gewoon eens een kijkje nemen! 

Grüetzi Mitenand! 

Kawamitrja