Fietsongeluk, herfstvakantie en nog veel meer...

Grüetzi Mitenand, 

 

weer veel gebeurd deze maanden dus hier nog eens een uieider bericht! 

Grüetzi Mitenand, 

 

weer veel gebeurd deze maanden dus hier nog eens een uitgebreider bericht!

 

We gaan verder waar we gestopt waren, al zou ik graag een maand tussen laten ;D. De dag na Tristan zijn verjaardagsfeestje waagden Tristan en papa zich aan een fietstochtje, zoals we er al enkele achter de kiezen hadden. Alleen zou de afloop net iets anders blijken. Tijdens de laatste afdaling vond papa, zich even Nibali of Savoldelli (wie kent die nog) wanende, het nodig om Tristan in een bocht trachten in te halen met desastreuse gevolgen... De fiets geraakte naast het wegdek en geraakte na herhaaldelijk proberen niet meer terug op de weg, waarna de vaart abrupt werd afgeremd door een berm, paal, struik en naar mijn aanvoelen nog meer onzachte dingen die hier best niet voor gebruikt kunnen worden :P! Gevolg gekneusd bovenbeen (en dan mag ik van geluk spreken dat dit het enige was) en een maand rondpikkelen met een kruk. De nachten waren ook geen lachertje als je je bedenkt dat je je been niet kan bewegen noch plooien. Zoek dan maar eens een slaaphouding... Gelukkig had Katleen het wat rustiger op het werk; al begon ze wel een bij-job als poetsvrouw in Visp op vrijdag, waardoor ze vlotjes leerde de berg op en af te rijden (blijkbaar met de nodige nachtmerries over steile bergwegen en diepe ravijnen). We kregen ook nog wat hulp uit vertrouwde hoek: vava en moemoe kwamen langs naar maandelijkse gewoonte. Deze hulp was meer dan welkom! Een healing van moemoe en elke dag een beetje meer buigzaam been later konden we beginnen met de voorbereidingen op het winterseizoen. 

Er werd 2 kuub brandhout door de wei naar beneden gedragen, waarbij onze kindjes een behoorlijke duit in het zakje deden. Den en beuk van 1m lang en variabele dikte. Als dat geen revalidatie is... Onze opbrengst van de groententuin werd geoogst. Dit leverde welgeteld 1 wok met worteltjes, erwtjes, en pompoen op. Volgende zomer hopelijk beter. We geven onze ogen goed de kost en zullen ons door de bezitters van de weelderigste groententuinen laten adviseren ;D. We gaan in ieder geval al een andere locatie uitproberen, waar nog wat meer zon komt, maar daarvoor moeten we wel nog eerst een bijennest trachten te verwijderen (zit genesteld in een gat in de grond). Daarna was het grote balkon aan de beurt. Ongelooflijk hoeveel kantjes en hoekjes een balkon kan bevatten. Ideaal voor kinderhandjes :P. Ook hier hebben ze hun steentje bijgedragen. 

Het was een race tegen de klok, want half oktober begon de herfstvakantie en de dagen werden al gevoelig korter en kouder! Gelukkig zijn er hier niet al te veel regendagen, zodat bijna elke dag kon verder gedaan worden. Tussendoor werd de brievenbus door Katleen nog omgetoverd tot een kunststuk (zie foto). Er werd elke dag afgeteld naar de eerste zonnenstralen die ons rond 10u bereikten, waarna de werkzaamheden werden aangevat. Het terrasje langs de oostkant van het huis was hierbij zalig om te vertoeven. Tijdens 1 van deze 'opwarmsessies' merkte Jasmine plots 3 pasgeboren lammetje (veel verser kon je ze niet vinden ;D) op in de naburige wei. Wij geboeid en nieuwsgierig wat dichterbij gaan kijken en de boerin op de hoogte gebracht van dit heuglijke nieuws. Onze jongens kwamen ondertussen ook voor de middagpauze naar huis en hun enthousiasme moest getemperd worden of ze stonden alle 3 in de wei de lammetjes te aaien. Gelukkig hebben ze dit niet gedaan want ooien zijn gevoelig voor andere geuren, waardoor ze de lammetjes zelfs afstoten. De lammetjes werden even later voor enkele dagen op stal gezet ter bescherming tegen vossen die zo'n vers, mals kebabke euh... lammetje wel lusten. Wij lieten ons vertellen dat de betreffende wei vol met ooien stond die hoogzwanger waren. In de naburige wei worden dan weer in het voorjaar lammetjes verwacht. Al deze afleiding hield ons niet van ons werk en plots werd daar de laatste laag vernis aangebracht op het balkon. Geloof ons: dit is het mooiste balkon ter wereld... ;D. 

 

Net op tijd klaar om onze vakantie voor te bereiden. Deze begon op vrijdag namiddag, na het laatste belsignaal op de school. In de gietende regen (dat kan hier wel degelijk ook voorvallen) begaven we ons met de laatste spullen naar de auto, die we doorweekt bereikten (toch handig zo'n parkeerplek op 300m van het huis ;D). Niet getreurd want we hadden uren om te drogen op onze weg naar 'Cinque Terre'. Voor de kenners onder jullie hoeft het niet te verbazen dat de Italiaanse wegen wel eens bochtig kunnen zijn. 6 uur later kwamen we aan in ons appartement in La Spezia: een oud herenhuis met hoge plafonds en zeer ruime kamers in een vochtig mediterraans klimaat. Komende vanuit een compacte zwitserse chalet met lage plafonds in een droog bergklimaat kon het contrast bijna niet groter zijn. 

Bedoeling was om de schilderachtige dorpjes van 'Cinque Terre' te bezoeken, de omgeving wat te verkennen en de kindjes te laten spelen op het strand. Een wandeling door het stadscentrum op de eerste dag voelde voor ons nog vermoeiender dan een klim naar een berghut: zoveel prikkels die op je af komen in het drukke, gejaagde leven die een stad herbergt. Toegegeven dat we niet bepaald de mooiste plekjes van de stad bewandeld hebben. Een bezoekje aan de supermarkt liet ons toe wat prijzen te vergelijken: Zwitserland blijkt dan toch niet het dure, onbetaalbare land wat levensmiddelen betreft (of is Italië ook gewoon duur?). In de namiddag lieten we de drukte van de stad achter ons en gingen we op zoek naar een 'rustig' plaatsje aan de zee. Hier leek Portovenerre ons de geknipte plaats. Een pittoresk dorp aan de Middellandse zee met Middeleeuws Kasteel, smalle steegjes tussen de smalle, hoge, felgekleurde huizen en... een zandstrand. Wel 50m breed en vlak aan de boulevard die elke bezoeker van het dorpje moest passeren en er waren er heel wat die dag. Onze kindjes lieten het niet aan hun hart komen en bij een 22° en een heerlijk zonnetje leefden ze zich volledig uit in hun provisoire zwemkledij: hun onderbroeken natuurlijk. 

De volgende dag waren de dorpjes van 'Cinque Terre' aan de beurt. Inderdaad schilderachtige, goed bewaarde antieke dorpjes tegen steile rotskusten gebouwd. We starten in Riomaggiore om dan langs de kust naar de andere 4 dorpjes te geraken. Deze kustweg bleek echter afgesloten wegens instortingen, modderstromen, aardbevingen of misschien wel 'gewoon geen goesting om de nodige moeite te doen om het wandelpad te herstellen voor de miljoenen touristen die jaarlijks de dorpjes komen bezoeken vanwege een lakse Italiaanse houding'; wie zal het zeggen. Het zou in Zwitserland niet waar zijn :P! Wij dan maar over de heuvel, badend in het zweet, naar het volgende dorpje Manarola. Een beetje kleiner en even feeëriek. Ook de volgende ku(s)tweg bleek afgesloten dus wij terug over de heuvels naar het 3de dorpje Corniglia. Een pittige tocht, maar het voordeel als je over de heuvels gaat is dat je er het uitzicht bij krijgt. Het is wel pijnlijk duidelijk dat de wandelaars hier niet van hetzelfde niveau zijn dan deze in de alpen, getuige de inhaalakties die Jasmine uitvoerde tijdens deze bergetappe (600m naar boven en terug naar beneden)! Van al dat klauteren krijg je natuurlijk honger en die hebben we dan maar in een plaatselijke ristorante gestild. Even wat wenkbrauwen gefrons toen er noch pizza, noch lasagna besteld kon worden en toen er ineens 12,5€ aan couvert werd aangerekend, maar we lieten het niet aan ons hart komen. Met een volle tank wilden onze tocht naar het volgende dorpje aanvatten, maar toen we hoorden dat we hier 20€ voor moesten betalen (laat staan op een ezel of een paard of een quad of whatever, maar om zelf te wandelen...) bedankten we hiervoor en begaven we ons naar het treinstation. De dorpjes staan nl. allemaal in verbinding door een treinspoor, wat het iets gemakkelijker maakt. Terug in Riomaggiore aangekomen genoten we nog wat na met de voetjes in het frisse zeewater en op de tonen van de barende golven voordat we een heerlijke gezinspizza bestelden en ons terug naar het appartement begaven. 

 

Na 2 dagen zweten stond een rit langs de kust richting zuid-Frankrijk op het programma die uitmonde in het 'Parc du Verdon'; een natuurgebied gekenmerkt door een diepe cannyon en enkele meren. Onderweg stopten we nog aan een Frans rotsstrand om onze 'strandminuten/uren' wat op te krikken en doorkruisten we Monaco (hier kijk je de ogen wel uit). In de regen kwamen we in ons dwerghuisje (zie foto) aan. Na een deugddoende nachtrust stonden we onder een stralende zon op. Het Lac du Saint croix riep ons en in sneltreinvaart begaven we ons naar de oevers van het meer. Hier werden de 'stranduren' nog wat aangedikt, waarna we ons naar de 'george du Verdon' haastten in de hoop met een vaartuig de kloof te kunnen bezichtigen (jeugdsentiment ten huize Delen). Het werd een pédalo waar we met 5 inpasten. Een heerlijk tochtje langs de steile flanken van de cannyon en gelukkig weinig gelijkgezinden! Moe maar voldaan kochten we nog wat streekproducten in en gingen met zeven-mijls-laarzen terug naar het dwerghuisje. 

 

Het gemis aan familie en vrienden bleef ons echter parten spelen en ook de 'stranduren-teller' was niet hoog genoeg opgelopen. De autoritjes liepen niet zo geolied als we gewoon waren... We beslisten dan maar om in 1 ruk naar België af te reizen (een 1200 km) ipv nog 1 of 2 overnachtingen in Frankrijk te spenderen. Het begin was weer even moeilijk, maar toen de kindjes vernamen dat we een poging deden ineens naar België te rijden (hadden we nog niet verteld om op zeker te spelen) veranderde de stemming en kwam er ineens rust in de gelederen. Zeer geduldig werden de kilometers er af gereden en toen we op de Baraque de Fraitûre halt hielden voor wat anders dan een heerlijk Belgisch frietje, was het einde in zicht. Toen we eindelijk bij groegroe en grote va arriveerden was de vreugde dan ook enorm en eisten de kindjes hun grootouders meteen op natuurlijk of wat had je gedacht! Vroeger arriveren in België betekende natuurlijk ook meer tijd om met de familie samen te zijn en dit zonder planning. Voor de week erna stond er immers al voldoende op. De kindjes genoten zichtbaar van het weerzien en speelden er duchtig op los met hun neefjes en nichtjes. Een spagetti op de Sparrenlaan werd gulzig naar binnen gewerkt. Na de drukte tijdens de dag konden we ons terugtrekken in het boshuisje van moemoe en vava, waar de rust telkens wederkeerde. 

Er werd veel gewinkeld, daar dit nog altijd vertrouwder aanvoelt in België als in Zwitserland en op bepaalde gebieden er toch nog een serieus prijsverschil is, vrienden bezocht, een bezoekje gebracht aan de school, veel en lekker gegeten (te veel) en ook laat in bed gekropen wat wij niet meer gewoon zijn. De week werd afgesloten met een 'afscheidsdiner' in familiekring met heerlijke zeeuwse mosselen en versgebakken frietjes. Wat kan het leven toch mooi zijn. Voor ons starte de vaste dan ook meteen toen we terug in Zwitserland waren. 

 

Ondertussen zijn we weeral een week in ons nederig bergstulpje en hebben we de meeste Belgische virussen verteerd (waarschijnlijk hebben we ook wel wat Zwitserse virussen in België achtergelaten). De winter komt hier voelbaar dichterbij en van de mooie herfstdagen hebben we dan ook gebruik gemaakt om het brandhout op lengte te zagen, de winterbanden te monteren (lijkt ons hier geen overbodige luxe ;D), wat kleinere zaken op orde te brengen en nog eens een lange wandeling te maken. Of dat laatste was toch de bedoeling tot we Dirk en Hilde tegen het lijf liepen. Dirk is vorig jaar in december naar Grächen verhuisd nadat hij een job had gevonden bij de gotthardbaan (treinspoor tussen Zermatt en Gotthardtunnel). Hilde heeft nu ook beslist om naar Grächen te komen en heeft haar job in België hiervoor opgezegd. Dirk hebben wij al eens als kinderoppas over de vloer gehad en was zo vriendelijk om tijdens ons verlof onze sputterende, 50-jaar oude stookketel in het oog te houden. Wij zijn ontzettend blij dat we hen hebben leren kennen en er is een zekere zielsverwantschap omdat we eenzelfde keuze gemaakt hebben natuurlijk. Katleen en Hilde zijn al een samenwerking aan het uitdenken. Wat zal dat nog allemaal opleveren... 

De kindjes hebben deze week nog niet te veel school gehad, wat ze niet erg vinden. Voor Tristan was de omschakeling wel terug wat moeilijker. Ondertussen doen ze wel vrolijk alle testen mee en dit gaat al behoorlijk goed. Al moeten ze er wel harder voor werken, maar dat is op zich ook niet slecht natuurlijk. Wij zijn in ieder geval apentrots op onze 2 slingerapen en ons kleinste hangaapje!

 

 

Ciao, ade, tchüss, ...

 

Kawamitrja