Zaterdag eindelijk eens een collectieve rustdag ingelast. Dit deden we door er samen op uit te trekken naar de Riedgletsjer. Met een picnic op zak vertrokken we door het Grächerwoud langs de suonen (irrigatiekanaaltjes voor de boeren) naar boven. Onderweg kwamen we verrassend weinig sneeuw tegen, hoewel het de vorige dagen nog zichtbaar had bijgesneeuwd op de hogere plaatsen. Gelukkig voor ons, want zo konden we toch weer tot de gekende picnic plaats klimmen (een 2000m hoog) met zicht op de gletsjer. 

Het zonnetje priemde af en toe door de wolken wat het nog wat aangenamer maakte. Ondanks dat het nog zeer vroeg op het seizoen was, kwamen we boven toch wel geen Nederlanders tegen zeker. Even later kwam er nog een Zwitser met zijn dochter langs. Die waren allemaal duidelijk niet aan hun proefstuk toe. Een ideale plaats om van de natuurpracht te genieten!  

Op de terugweg profiteerden onze kindjes om eens niet naast maar in de suonen te lopen. Nu er nog geen water in stond was het een ideaal gangpadje voor ondernemende kinderen. Vandaag zou het eerste kanaaltje terug proper gemaakt moeten zijn dus lang zal het water niet meer op zich laten wachten... 

Ondertussen hebben we ontdekt dat er duidelijke waterschade is in onze badkamer. Het positieve is dat dit deels door de verzekering gedekt wordt. Hoeveel wordt hopelijk de komende weken duidelijk (en dat mag veel zijn ze :p). Er restte ons dus niets anders dan ze volledig uit te breken en dat is vandaag zo goed als gebeurd. Vanachter het duffe 'behang' en de platen komen verrassend mooie volhouten muren tevoorschijn. Alleen is de toekomst van deze ruimte nog niet zeker. Het zou wel eens een uitbreiding van onze keuken kunnen worden... Ook op andere plaatsen in het huis hebben we de mooie houten constructie al kunnen bewonderen: boven het valse plafond en op zolder (eindelijk de sleutel gevonden). Onder de vloeren en trapbedekking is het voorlopig wat minder, maar daar vinden we wel wat op. 

Vanaf morgen wordt er weer een nieuw hoofdstuk aangesneden: de 1ste schooldag voor Mischa en Tristan! Ze kijken er naar uit, maar vinden het tegelijkertijd natuurlijk heel spannend. Hoe snel ze zich verstaanbaar gaan kunnen maken, zal de komende dagen duidelijk worden. De 'lekkerbissen' (traktatie) staat in ieder geval klaar en zoals ze in Beerse gedaan hebben, mogen ze ook hier een powerpoint met foto's van België en Zwitserland tonen aan hun klasgenoten. Benieuwd wat de eerste reacties zullen zijn. 

Hoog tijd nu om in bed te kruipen om deze heuglijke, spannende dag fris en monter te kunnen aanvatten! Enkele foto's van onze 1ste week werden opgeladen. 

Kawamitrja

P.S.: Het uitgebreide stort werd afgelopen woensdag in 4 keren opgehaald. Dit gaf voor even een wereld van verschil, maar nu we met verdere afbraakwerken zitten, is er terug een nieuwe start gemaakt. Dit zal hopelijk in 1 keer kunnen worden opgehaald! 

Bedankt allemaal voor al jullie wensen en het warme afscheid.

Ondertussen zijn we aan het wennen aan onze nieuwe omgeving en ons nieuwe huis!

De verhuis is vlot verlopen, met dank aan iedereen die creatief hielp met inladen en puzzelen, en dank aan onze ouders en Guy om ons te vergezellen helemaal tot in Zwitserland! En vele dozen door de wei naar beneden te dragen, dan weer bergop naar de auto,... Ook de kat heeft alles goed doorstaan. Ze had, dankzij de helpers bij het inladen, een top-plekje met zicht door het achterraam van de auto :-) Tijdens onze stops onderweg, mocht ze telkens mee in haar bakje, erg grappig wel. De eerste dagen heeft ze zich vaak onder het bed verstopt, nu begint ze stillaan buiten op verkenning te gaan.

Nadat vandaag ook moemoe en vava naar huis terug gingen, lijkt het voor ons pas 'echt' allemaal. Ook de kindjes voelden dit wel.

Mischa vindt het allemaal goed, Jasmine wilde graag haar pijntje aan juf Kim laten zien en Tristan had heimwee vandaag. Mischa en Tristan hebben nog een weekje vakantie en dan is het naar school. En waarom hebben we die ticket to ride nog niet bij (lading 2)?

Wart en ik zijn al volop in actie in huis. De bergplaats, wasplaats en kelder werden leeggeruimt. Dus nog meer voor op ons stort. Donderdag gaat dit stort naar het echte stort verplaatst worden... Benieuwd hoe vlot dat zal gaan. De vorige eigenaar komt met 3 helpers en een traktor.

Sommige dingen waren te mooi om weg te gooien, zodat we nu 2 extra babybedjes hebben (we hadden er al 2 verhuisd), veel bierkommen, nog 3 paar ski's waarvan één oud, een grote oude slee, 3 kleine sleekes,...

Andere moesten helaas gaan, zoals stofzuiger Henry, met gezichtje erop hip en retro maar helaas kapot, 3 salons, 5 stofzuigers (kapot) 4 Tv's, een aantal koffieapparaten,...!

Ook de stinkende, oude tapis plein is groten deels buiten gegooid. Op de trap is nog een laagje vastgeplakt. Dit wordt dus een hele klus om de houten trap tevoorschijn te toveren.

Klusjes genoeg, nu nog kiezen wat eerst komt ;-)

Verder zijn we bezig met wat praktische zaken zoals ziekteverzekering, telefoon, internet, bankzaken enz enz;

tussen al dat bezig zijn door genieten we van het prachtige uitzicht en proberen we de kindjes wat aandacht te schenken. Dat laatste moet morgen beter, we zullen wel eens een dagje vakantie moeten nemen en eens eventjes stilstaan om samen te genieten. Het is dat de kindjes er nood aan hebben :-p

Liebe Grüsse,

wakamitrja

Deze week was het zover: voor het eerst mochten we in de 'Chämihitta' verblijven! Wat ons meteen opviel was de ongelooflijke stank van sigaretten (de huurders waren blijkbaar allemaal kettingrokers) en een vochtige badkamer op het eerste verdiep. Geen probleem voor de badkamer, want die stond al op onze verbouwingslijst. De plaatselijke loodgieter kon ons ook geruststellen dat het om een slecht gebouwde douchekuip gaat en er dus geen sprake is van een lek. Ook werd de huidige olie-verwarmingsketel onder de loep genomen en blijkt om een antieke (bouwjaar 1964), maar zeer solide installatie te gaan zoals die enkel vroeger gebouwd werden. Momenteel functioneert deze nog zeer goed en dat mag zo nog even blijven voor ons want kostenplaatje nieuwe installatie: 20.000 CHF (sponsers gezocht :p). 

Er ligt heel wat tapis plein over het huis verspreid, wat de onaangename geuren niet ten goede komt. Deze zal dan ook integraal verwijderd worden vlak na de verhuis. We zijn benieuwd welke vloer we hieronder gaan aantreffen? Een massieve houten vloer zou niet slecht zijn :p! 

Gelukkig was het stralend lenteweer en konden ramen en deuren worden opengezet. Alle rommel werd van het terras gehaald samen met de groene, plastiek vloerbedekking. De kasten werden uitgeruimd en alle aanwezige huisraad zorgvuldig gesorteerd (4 keukens, dus meer dan voldoende). 1 van de studio's op het gelijkvloers was momenteel nog verhuurd. De berg rommel naast het huis werd alsmaar groter, zodat het nu op een openbaar stort begint te lijken en dan zijn de 2 rommeligste ruimtes nog niet leeg gemaakt! Ook in de tuin werden verrassend veel verloren gelegde voorwerpen teruggevonden. Het is duidelijk dat er andere maten worden gehanteerd voor een huurhuis voor seizoensarbeiders (waar dan op de koop toe niemand permanent woont) dan voor een vakantieverblijf of hopelijk is dit een alleenstaand geval! 

Na 2 dagen doorwerken was het resultaat dan ook zeer bevredigend en werd het huis klaar gestoomd voor de verhuis begin mei. Jasmine was hier iets minder gelukkig mee, want zij vond het wat moeilijk om in een onbekend huis en zonder broers haar draai te vinden. Kun je haar moeilijk kwalijk nemen. Zij liep ons dus maar overal achterna met als gevolg dat zij het daar al goed kent: de trap op naar studio moemoe en vava, dan het gangetje door naar onze toekomstige slaapkamers, via het minideurtje naar het toilet, dan weer naar de balkonnetjes, vervolgens terug de trap af naar de woonkamer, eens zien of er een mooi tekenfilmpje is, dan maar naar het grote balkon om via het balkon in de keuken te belanden, maar daar was mama niet dus langs buiten de trap af naar de studio onder, of was mama in de stookruimte, ah papa is bij de fontein enz. enz. De jongens hebben aan haar een goede gids voor de eerste dagen al zullen zij het daar ook snel kennen. 

Om jullie al eens een blik te gunnen achter de schermen, werden er wat foto'tjes opgeladen voor en na de werken! 

Kawamitrja

Maar WAT is er allemaal gebeurd tijdens de paasvakantie... Dat kom je hieronder te weten :D! 

Op zaterdag 2 april zou het een leuk, ontspannen verjaardagsfeestje worden van onze neefjes Josse en Ian; ware het niet dat de bank wat roet in het eten gooide. Deze kon ons niet garanderen dat het overbruggingskrediet tijdig goedgekeurd zou worden! Dit zou mogelijk net in orde kunnen komen tegen de ondertekening van het aankoopverdrag de week erna. Te veel 'zou' en kunnen' werden Katleen te veel. Ze begon te hyperventileren en belande in het ziekenhuis. Ter plaatse kreeg zij een hartstilstand en legde zij het loodje. Voor alle duidelijkheid: zo is het dus NIET gelopen, maar het werd wel even spannend op dat moment. Maanden hadden we hiernaar toe geleefd om eindelijk het koopverdrag in Zwitserland te kunnen ondertekenen en zekerheid te verwerven. De enige zekerheid die we nu hadden was de 'ON'zekerheid ;p! 

We hebben toen maar zelf het heft in handen genomen en terwijl het feestje nog volop aan de gang was, werd op de Mezenstraat te Beerse een verkorte compromis ondertekend voor de verkoop van het huis. Heb je daar geen kopers voor nodig hoor ik jullie vragen? Inderdaad en deze hadden zich in Januari reeds een eerste keer gemeld met een bod op het huis. 2 maanden later zijn wij tot een akkoord gekomen. Met dit akkoord in onze achterzak vertrokken we richting Zwitserland. 

Een bezoekje aan de Zwitserse bank werd een waar plezier. Wat een verschil met een Belgische bank. Alles kan open en bloot besproken worden zonder dat je je moet afvragen waar zit het addertje/de addertjes. Resultaat: hypotheek goedgekeurd! Samen met onze kindjes passeerden we langs de nieuwe school. Ook dit gaf ons een zeer aangenaam gevoel. De klasgenootjes kwamen in een kring zitten, stelden zich voor, lieten ons het hele schoolgebouw zien en afsluitend kwamen ze allemaal nog even gedag zeggen. Resultaat: een paar wiskundeboeken en een leesboekje rijker. 

Vrijdag 8 april werd DE dag: ondertekening van het koopverdrag van ons huis in Zwitserland. Eindelijk! Dit alles verliep in een warm sfeertje waarna na ondertekening een flesje wijn werd bovengehaald en de aanwezigen (notaris, makelaar en eigenaar) gezellig in het Schweizer Deutsch begonnen te keuvelen. Af en toe werd er moeite gedaan om ons in het hoogDuits te betrekken en meer hoefde dat ook niet te zijn voor ons. Tevreden keerden we terug naar het vakantiehuis waar May en Jef samen met de kindjes op ons zaten te wachten. De viering werd voortgezet met een etentje op restaurant, waarbij het buiten als maar harder begon te sneeuwen. Toen we terug buiten kwamen, was alle bedekt met een cm-dikke sneeuwlaag. De avond werd dan ook afgerond met het maken van 2 reuzegrote sneeuwmannen! De dag ervoor hadden we nog boven aan de skipistes op terras gezeten en leek het zomer en nu was het weer volop winter! Heerlijk dit verrassende bergweer! Nog wisselvalliger dan het Belgische weer :P. 

Volgende week vertoeven wij voor de eerste maal in ons nieuwe huis. Hiervan maken we o.a. gebruik om onze verhuis voor te bereiden. Als alles goed gaat, verhuizen wij tijdens het lange weekend van Onze Heer Hemelvaart en dan beginnen we aan een nieuw hoofdstuk! 

Kawamitrja heeft er zin in! 

Zullen wij deze trieste dag afsluiten met een vrolijke noot... We gaan jullie wel bestoken met de nodige Zwitserse bureaucratie. Wie vroegtijdig afhaakt, springt beter verder naar het slotwoord. 

Na maanden ongeduldig wachten, ligt het 'Kaufvertrag' voor de Chämihitta in Grächen eindelijk klaar voor ondertekening. Hier zijn volgende 3 zaken aan vooraf gegaan: 

• een creatieve aanpassing van het grondplan --> als buitenlander kan je nl. maar 1 wooneenheid kopen. Aangezien onze woning momenteel als 5 wooneenheden (4 studio's en 1 appartement) staat ingedeeld, kon de koop in de huidige staat niet doorgaan. Het plan werd zo aangepast dat het nog uit 2 wooneenheden bestaat. Gelukkig zijn we niet getrouwd, zodat we elk 1 wooneenheid kunnen kopen ;D! 
• ondertekenen 'Stockwerbegründungsvertrag' --> beschrijving van de huidige situatie van het huis welke enkel door de huidige eigenaar wordt ondertekend, maar door ons mee doorgelezen mocht worden. Raar maar waar; de lopende hypotheek van de huidige eigenaar wordt hier mooi in vermeld met alle details. In België gewoon ondenkbaar! 
• ondertekening 'Absichts- und Ehrenerklärung' --> om als buitenlander een woonst te kopen in Zwitserland moet hiervoor schriftelijke toestemming gevraagd worden aan de gemeente. Wanneer deze toestemming, het 'Kontingent', gegeven wordt, heb je 30 dagen om er iets mee te doen. 

Beste vrienden en vriendinnetjes,

Vanaf nu komen we bij een ander hoofdstuk: emigreren naar Zwitserland! Als alles goed gaat mogen we vanaf 1 april 2016 ons nieuwe stekje gaan bewonen. Graag houden wij jullie langs deze weg op de hoogte voor en na de verhuis.

Ons nieuwe adres: Chämihitta (nr. 179) in Grächen!

Kawamitrja is er klaar voor!

Hier volgt een laatste bericht over ons lange avontuur.

Na Kakadu, stond Litchfield NP op het programma. Verschillende watervallen met veilige zwemplekjes die iedereen weet te bekoren. In Darwin zelf hadden we nog wat dagen over, zodat er het tijdvullen werd. Verschillende zwemplekjes, een aquarium met volledig zelfvoorzienend rifsysteem en gepassioneerde gids, waterspeelpark met reuzegrote waterglijbaan (volledig gratis), een sunset marktje aan het strand en voederen van vissen stonden op het programma. Na 2 nachtjes op een B&B vlakbij de luchthaven vertrokken we vol verse moed met de zakken op de rug voor een 3 km wandeling naar de luchthaven, maar we waren maar wat blij dat de vriendelijke eigenaar van de B&B ons even later kwam oppikken om een lift te geven!

De uren in Darwin airport gingen heel traag voorbij. Buiten een taverne om iets te eten en drinken was er dan ook niets te beleven. Dan maar wat naar de opstijgende en landende vliegtuigen kijken, maar dat waren er ook al niet veel. De vlucht zelf ging gelukkig wat sneller voorbij. In Singapore aangekomen, gingen we met de taxi naar Toin, Chinami, Julia en Leon (vroegere buren van moemoe en vava). Daar werden we in de watten gelegd! De kindjes hadden er grote speelkameraden bij en daar genoten ze zichtbaar van. 1 dag in het centrum van Singapore volstond ruimschoots om een waanzinnige herinnering over te houden aan deze splinternieuwe stad, waarvoor eeuwige dank!

Vanuit Singapore ging het met een zeer comfortabele bus naar Malaka, een drie uur rijden vanuit Singapore. De grens moest echter te voet worden overgestoken met de nodige controles erbij. In Malaka konden we voor het eerst genieten van de Maleisische luxe. Het werden 3 nachten in een groot resort met verschillende zwembaden. Er werd dan ook geregeld gezwommen, maar daarbuiten hebben we ook het toeristisch centrum van de stad verkend. Er was zowaar een visitor center, maar veel stelde dat niet voor. Toch een paar kaartjes en brochures kunnen bemachtigen om het verdere verloop van onze rondreis door Maleisië te kunnen plannen. We leerden ook snel de obehaaglijke hitte kennen, de tropische regenvlagen en onweders. Een poging om hier een huurauto te bekomen leverde niets op. Dan maar met een nog comfortabele bus, zelfs met massagezetels, naar de luchthaven van Kuala Lumpur. Hier konden we een splinternieuwe Proton break op de kop tikken, waar al onze bagage netjes in paste.

Zonder wegenkaart waagden we ons op de drukke snelwegen rond Kuala Lumpur. Al snel werd duidelijk dat het onbegonnen werk was. Na een tijdje zoeken, konden we een simpel kaartje op de kop tikken. Nu konden we toch al wat hoofdrichtingen terugvinden, maar het verkeer zelf was nog serieus wennen. Vooral de vele brommers met hun agressieve rijstijl maken het extreem moeilijk. Uiteindelijk ten oosten van Kuala Lumpur geraakt en in het donker gezocht naar een overnachting. Het werd een schamele chalet, maar met airco! De volgende dag op weg naar Bukit tinggi, een kunstmatig dorpje nagebouwd naar het Franse stadje Colmar. Hier konden we nog eens wat westerse patisserie tot ons nemen, maar ook tegen hoge westerse prijzen. Toen we nog wat Maleisische ringit probeerden af te halen met onze Visa-kaart, begon de malaise :p. Betalen met de Visa-kaart lukte gelukkig nog wel, maar aangezien Maleisië nog niet zo ver staat met de electronische betaalmiddelen, was het toch zaak om zo snel mogelijk cash geld te verzamelen. Dan maar snel doorrijden naar de oostkust waar het meer toeristisch is en hopelijk met de creditkaart betaald kon worden. In Cherating vonden we een resort met zwembad, een kilometer van het strand waar we enkele nachten bleven. Dit vooral om het cash probleem op te lossen, wat na een bezoekje aan de Maybank ook lukte; de kindjes leefden zich uit in het zwembad. Het besef groeide dat dit toch niet echt de ontspannende afluiter van onze lange reis was en we probeerden zelfs een vervroegde terugkeer te regelen. Toen dit echter onbetaalbaar bleek, was het zaak om er toch nog het beste van te maken. Met verse moed wilden we onze weg vervolgen, maar dan bleek een raam van de auto stuk. De moed zakte ons even helemaal in de schoenen, maar de manager van het hotel was zo eerlijk om toe te geven dat tijdens het grasmaaien een steen tegen de raam werd geprojecteerd. De herstelling werd volledig vergoed en tijdens de herstelling werden we nog getracteerd op een superzoete plaatselijke koffie en een broodje met 'kaya' (een heerlijke kokosnoten confituur). Een ommekeer in ons Maleisisch avontuur tot zover.

De volgende bestemming was Rantau Abang. Een klein dorpje naast het strand, waar een schildpadden informatiecentrum was. Hier konden we het nodige te weten komen over deze aardige beestjes. Er werd overnacht in een beach 'resort' tussen de plaatselijke bevolking. Er bleef nl. een groep schoolkinderen overnachten. Op het strand werden onze kindjes overstelpt door de schoolkinderen die zo'n westerse kinderen en hun gebruiken niet echt gewoon waren. 's Avonds kregen we nog wat locaal voedsel te proeven: rijst met ansjovis, pikante deegrolletjes en een superzoete bananensoep. Alles werd opgegeten, maar niet met volle goesting. De volgende dag ging het naar Marang waar we de boot namen naar het eiland Kapas. 1 van de eilanden met parelwitte stranden en cristalhelder water. Voor het eerst in ons leven werd er gesnorkeld tussen de riffen met hun kleurrijke bewoners. Aangezien Mischa en Tristan nog niet konden zwemmen deden zij dit al drijvend op een bal. Zo konden zij ook meegenieten van al deze pracht. Er was zoveel te zien, dat we ons lieten verrassen door de zon met als gevolg dat we als rode kreeften s'avonds nagloeiden in het bed. De volgende dag namen we de boot terug, waarna we verder reden naar het noorden. Deze keer vonden we een nieuw, superchic beach resort op onze weg. Een zwembad met prachtig zicht op het strand, de zee en de eilanden. De magie van dit zwembad leidde ertoe dat onze jongens leerden zwemmen! Het begon met enkele meters, maar ondertussen geraken ze al behoorlijk ver. Ieder in zijn eigen kenmerkende stijl. Ook werd er een bezoek gebracht aan een Chinese kapper (was Maleisische feestdag) en werden de 'mannen' kortgewiekt. Na 2 dagen relaxen en bekomen van onze zonnebrand werd onze weg vervolgd naar Merang. Van hieruit vertrokken de boten naar het eiland Redang. Door de plaatselijke bevolking verschillende keren vernoemt en dus leek het voor ons zeker de moeite om een bezoek te brengen. In plaats van een dure overnachting op het eiland werd het een onvergetelijk privé-boottochtje naar 2 snorkelplekjes met overvloedig veel vissen en we konden op een paar meter afstand met de groene zeeschildpadden zwemmen. Tristan kon hem op een bepaald moment zelfs bijna aanraken. We leerden uit ons snorkelavontuur op Kapas en hielden deze keer netjes onze T-shirten aan! 

Hierna lieten we het strand achter ons en reden we door het binnenland richten de 'Cameron Highlands'. Een gebied 1000 tot 2000 m boven zeeniveau waar thee wordt verbouwd. Onze eerste indruk was niet echt positief. Het gebied wordt doorkruist door 1 slecht onderhouden hoofdweg waar het ontzettend druk is en overal zie je plastieken serres. Voor dit laatste werden we in Nepal al gewaarschuwd door een Belgische toeriste. Na een nachtje beraad in een veel te groot appartement waagden we ons aan een steil zijweggetje kronkelend door de heuvels richting het hoogste punt. De plastieken serres vervaagden, het werd rustiger en het zicht werd als maar mooier. Boven was er echter mist, waardoor we niet echt konden genieten van het uitzicht. Af en toe klaarde deze toch deels op om zijn geheimen prijs te geven. Er werd nog een bezoekje gebracht aan een aardbeienboerderij, waar je veel te veel betaald om zelf je aardbeien te plukken. We kregen wel wat pasgeboren geitjes te zien en lokaal fruit en groenten te proeven. Wat moeten kinderen nog meer hebben... Een bezoek aan een theeplantage mocht ook niet ontbreken en zullen onze kindjes vooral onthouden voor de heerlijke taartjes en het watervalletje. Op naar ons laatste avontuur nl. het oerwoud van Taman Negara.

Aangezien we niet wisten hoe bereikbaar het NP was, reden we eerst naar Jerantut. Van hieruit kan je 3 uur met de boot of 1,5 uur met bus naar Kuala Tahan, het hoofdkwartier van het NP. We informeerden ons naar de mogelijke trektochten in de jungle en hadden het 'geluk' een gids te kunnen spreken waarmee we voor een schappelijke prijs een 2-daagse trektocht met overnachting in een grot vastlegden. Het voorschot werd betaald en de details besproken. We waagden het erop om zelf tot Kuala Tahan te rijden. Het was een goede weg en Kuala Tahan bleek dan toch niet zo'n jungledorp dan we hadden verwacht. We boekten een eenvoudige motelkamer en bereidden ons voor op onze tocht. De volgende morgend waren we vroeger op de afspraak dan nodig. Nog geen gids te zien, dan maar even wachten. Opeens spreekt een onbekende ons aan ivm de voorbereiding op de tocht. Blijkt dat we zelf al ons voedsel, drinken, overnachtingsspullen e.d. moeten dragen terwijl met de gids werd besproken dat hij dit voor zijn rekening nam. Bovendien kwam de gids die we de dag ervoor hadden gezien niet opdagen (achteraf bekeken, een geluk bij een ongeluk), maar werd een andere gids voorgesteld. Het werd ons meteen duidelijk dat we de verkeerde mensen gesproken hadden de dag ervoor en dat we het voorschot kwijt waren. Met de aanwezige mensen, 1 ervan bleek een reisleider, werd de situatie ingeschat. Het werd al wat later en zonder extra dragers was het onmogelijk om die dag aan de trekking te starten. We spraken af dat voor een kleine meerprijs (200 ringit oftewel 50 €) (een) extra drager(s) werd gezocht voor de dag erna. Er was wel nog tijd om een 350 m lange wandeling over hangbruggen door de boomtoppen te doen. Op weg hiernaar kwamen we nog wat aapjes en grote leguanen tegen en de kindjes vonden een schommel van lianen op hun weg. De volgende morgend was wel iedereen tijdig op de afspraak. 1 gids en 2 dragers van de Orang Asli (plaatselijke oerwoudbewoners). De gids sprak behoorlijk Engels. We leerden hoe de Orang Asli het oerwoud gebruikt en zich beschermt tegen de gevaren. We kregen vers water uit lianen te drinken, heerlijk fruit te eten, er werden vorken van bamboe gemaakt en we kregen zelfs een demonstratie boomklimmen (indrukwekkend!). Het was zweten van het begin tot het einde. Alle kleren waren doorweekt. Toen we met de boot terug in Kuala Tahan aankwamen, smaakten de verse watermeloen- en ananassapjes nog beter dan tevoren! We hoopten op een heerlijk koele, lange nachtrust, maar zelfs na zo'n inspanning hadden de kindjes nog energie over. De volgende dag stopten we nog bij een opvangcentrum voor olifanten. Hier mochten we de grote olifanten voederen en gingen we met de kleintjes in bad. De laatste dag stond in het teken van onze terugvlucht. Alle koffers pakken en de huurauto terug binnen leveren. Daarna vele uurtjes wachten op de luchthaven. Hier was gelukkig veel meer te beleven dan in Darwin., waardoor de tijd tamelijk snel voorbij ging. Eerst een nachtvlucht van 11 uur. Jasmine viel al tijdens het opstijgen in slaap en de jongens gelukkig niet veel later. Voldoende om de laatste vlucht aan te vatten. Het werd ongeduldig aftellen tot het terugzien van de familie! Eindelijk, maar wat gaan 6 maanden toch snel voorbij...

Tot zover ons grote avontuur. Wij hopen jullie snel allemaal te ontmoeten om de pittige details te vertellen; maar ook jullie ervaringen van de afgelopen 6 maanden te horen! Bedankt voor jullie warmte, maar was soms wat te heet in Australië en Maleisië :p!

Kawamitrja

Ondertussen zijn we door Kakadu aan het reizen, dit leek in het begin van onze reis allemaal zo ver weg en een groot avontuur. Vandaag hebben we hier voor het eerst een krokkodil in het wild kunnen zien, gelukkig vanop een veilige afstand.

Voor we hier zijn aangekomen, hebben we vele kilometers doorheen de outback gereden. Onze tocht begon boven Cairns via de Savannah way en verder op de Inlanders way. Het eerste deel was het meest verlaten. Dit betekent eindeloos hetzelfde kale landschap, soms met wat struikjes soms wat heuveltjes, soms wat bomen, ... uren aan een stuk. Op de weg die vaak maar enkel baanvak heeft, kom je de road trains tegen, vrachtwagens van 3 of 4 wagonnen. Vele kangoeroes en koeien te zien helaas ook plat op de weg. Een leuk gevolg daarvan is dat de arenden hun buikjes komen rondeten en die kan je dus van dichtbij zien. Na een tijd kom je aan een klein stil dorp met een duur tankstation en winkel. En daar is het soms zelfs aanschuiven om te tanken. Hoe kunnen die enkele mensen hier leven denk je dan? Ze moeten uren rijden om eens een ander klein dorp tegen te komen. Sommige stippen op de kaart zijn zelfs enkel een tankstation en camping.  Wij gebruikten de gratis kampeerplekjes langs de weg. Deze stonden vaak vol caravans. We hebben ons dan ook nooit verlaten of onveilig gevoeld ;-) 

Onze kindjes deden dat onderweg zo flink dat we beslisten om naar het red centre te rijden en toch Uluru te gaan bezoeken. Ondanks dat de laatste dagrit zeer pijnlijk was voor ons allen, (de kindjes hadden er dan toch ineens genoeg van) hebben we hier geen spijt van. Dit was echt een van de prachtigste landschappen die we gezien hebben tijdens onze reis. We hebben er verschillende dagen van genoten, prachtige wandelingen gemaakt en de tijd genomen. Ulurru en vooral Kata Tjuta, Kings Canyon ( slechts een 400 km verder) en Mc Donnald Ranges. Steile rode rotsen, mooie eucalyptusbomen, blauwe lucht, zeldzame poeltjes... zo'n kleurenpracht het lijkt net een schilderij. We zijn hier dan ook verre van de enige toeristen.

Op de camping bij Ulluru stonden we in 'overflow' gebied. Dit is een parking naast de camping. Het gaf ons wat een festivalgevoel.

Na dit prachtige rode centrum moesten we weer enkele dagen kilometers vreten op naar het noorden. We gingen onderweg zwemmen in Elsey national park, warm waterbronnen in de jungle. In Katherine was er een Rodeo. Jammer genoeg niet op een kindvriendelijk tijdstip (best misschien) We namen wel een kijkje naar het gebeuren errond. Er was een kermis, marktje, openingsparade,... Hier betaal je dan inkom voor en al de attracties zijn veel prijziger als bij ons. De kindjes hebben er niet over gezeurd dat ze nergens op mochten en kregen nadien een ijsje ;-) De openingsparade was zeer grappig en kwam ons nogal chaotisch over. Eerst een boel prijsbeesten, stieren en paarden, dan oldtimers, dan politie en brandweer en zelfs wat motorcrossers. daarvoor hebben wij heel lang gewacht en dat was het dan weer, de kindjes vonden het toch super. 

Bij de Katherine gorge maakten we een wandeling naar een rotspoeltje onder een waterval en daar heb ik (Katleen) me voor het eerst aan een duik gewaagd, met een bang hart voor vissen en krokodillen ookal mocht je daar zwemmen en was het dus veilig.

Nu zijn we in Kakadu en ook hier vinden we prachitge poeltjes tussen de rotsen en watervalletjes. Ondertussen is het stikheet en dus perfect voor een frisse duik. Ik was eerst boos op Wart omdat die daar wou zwemmen want beneden stonden allerlei waarschuwingsborden voor crocs. Maar als je een steile weg bergop neemt kom je boven de grote waterval uit waar verschillende mensen lekker zwemmen bij kleine watervalletjes en geen gevaar is. Behalve dan om uit te glijden en sneller dan verwacht in het koele water terrecht te komen (oeps). en ideaal speelplekje voor de kindjes natuurlijk.

Vandaag hebben we heel wat rotsschilderingen gezien en... onze eerste croc. Tristan denkt dat hij die wel kan verslaan met een stok maar alledrie de kindjes lijken toch een gezonde schrik voor de beestjes te hebben.

Morgen staat er een boottocht  door de wetlands op het programma, op zoek naar vogels en krokodillen. No worries er staan geen kindjes op het menu!

Kawamitrja

P.S.: Nog geprobeerd om wat foto's op te laden, maar lukte niet echt. Dit zal hopelijk een volgende keer wel lukken, want zijn er nog heel wat.

Nog even aanvullen van waar we vorige keer gebleven waren:

Nog voor het bezoek aan de grootouders van Tim en Sonia passeerden we nog langs de Australian zoo, opgericht door Steve Irwin, bekende krokodillenjager. Hier maakten we kennis met de oeroude diersoort tijdens een opgevoerde show samen met verschillende soorten vogels die ook over het publiek werden gejaagd. Het aaien van volgepropte kangoeroes en een koala mocht ook niet ontbreken natuurlijk. Slangen stonden ook op het programma, maar gelukkig achter glas.

We brschten ook een bezoekje aan Brisbane. Een stad gebouwd rond een rivier en zeer aantrekkelijk ingericht om eens door te wandelen. Parken,voetgangersbruggen, een handgemaakt strand met zwembad en zelfs een Nepalese tempel (kunnen hem misschien transporteren naar Kathmandu nu ze daar op zijn :p).

Nadien trokken we even landinwaarts over de Bunya Mountains naar de Glasshouse mountains. De eerste leverde een mooie wandeling langs pine trees en fig trees (is eigenlijk een woekerplant die zijn wortels van bovenaf naar de grond laat vallen en zo stammen vormt om de 'host' te verstikken) op. De tweede was een verzameling van gekke kleine bergjes.

Na het ommetje was de sunshine coast aan de beurt, waar het bijzonder druk was. Wij brachten een bezoek aan rainbow beach, maar deden dit via een steile afdaling langs het blowhole (grote duin die wordt afgesleten door de felle wind). Naag beneden was dit nog leuk omdat je je naar beneden kan laten glijden. Onze klim terug naar boven was bijna niet te doen; voor de ouders en Jasmine dan toch). Mischa en Tristan dartelden weer naar boven en waren verbaasd dat ze zo lang moesten wachten boven. Gelukkig was er wat afleiding door plaatselijke jeugd die zich aan het sanboarden waagde. Een trip naar Fraser island werd geschrapt. Toen werd ons al duidelijk dat een tripje over zee gelijk stond aan diep in de buidel tasten. Dit werd pas helemaat duidelijk toen we informeerden naar het great barrier reef.

De afstanden werden nu stilaan groter en in sneltreinvaart ging het via Rockhampton over Mackay en Townsville naar Mission Beach (vlakbij Cairns). Hier zochten we tevergeefs naar een beschikbare kampeerplek vlakbij een strand waar de kangoeroes 's morgens een kijkje komen nemen (bleek achteraf dat ook deze gevoederd werden om de toeristen niet teleur te stellen). Dan maar op een dagparking verbleven met prachtig zicht op de zee en de kinderen graafden zelfs een 'warm' badje in de steentjes. 's Morgens toch enkele kangoeroes zien knabbelen en springen op het strand, wat netuurlijk in de smaak viel.

Cairns was de volgende stad op onze weg, waar stilaan duidelijk werd dat hier geregels gezocht wordt naar afkoeling. Gratis waterpretbaden bevinden zich langs het strand en de kinderen waren talrijk aanwezig. Een leuke afwisseling, maar genoeg drukte voor ons en dus wij verder naar het noorden. De waarschuwingen voor krokodillen werden talrijker en de vogels nog wat exotischer. Over Port Douglas ging het via Daintree naar Cape tribulation. Dit is het meest noordelijk dat we zijn geraakt want hier was de sealed road gewoon op en met ons campervanneke zijn de dirt roads gewoon onmogelijk (we spreken uit ondervinding, ocharme die vering). Op onze weg terug naar beneden richting de Atherton Tablelands was het nog aanschuiven voor de veerboot over een krokodillenrivier, maar nog steeds geen krokodillen gezien. We hadden ook nog het geluk een cassowarry tegen te komen in het plaatselijke regenwoud.

De tablelands werd een leuke afwisseling tussen korte wandelingen, watervallen bezoeken en mooie vergezichten over de heuvels. Nu zijn we volop door de outback aan het toeren, maar hier later meer over.

We weten niet meer juist waar het stond, maar nabij Croyden stond een bord met 'wie het tot hier heeft gebracht, mag zich een echte Aussie noemen, bij deze dus...

Kawamitrja

hey allemaal,

ondertussen al even geleden dat we een berichtje hebben gepost. inmiddels zijn we in het tropische deel van Australie beland. Tropische wouden, bergen, zee, watervallen,... en heel veel plaats met weinig mensen en heel veel wildlife.

jaja we zitten hier in krokodillen gebied. maar no worries, er werd ons verzekerd dat de crocs in het water wel snel zijn maar aan land heel traag. bovendien blijven ze aan de waterrand en daar gaan wij dus veilig weg blijven. Voorlopig hebben we ze enkel in de zoo bewonderd.

wat we wel veel te zien krijgen zijn kleurige lawaaierige vogels ( wel 100 in 1 boom in townsville), schildpadjes, kangoeroes (grote, kleine, bruine, grijze, er zouden er zelfs in de boom leven (geen grap), maar deze hebben we niet kunnen vinden), emoes, cassowarie, kookaboora, roofvogels, etc.  

Na de Grampians en het goudmijngebied (blijkt ondertussen dat zowat in heel Australie al goud werd gevonden; wie voelt de koorts?) kwamen de snowy mountains aan bod met de hoogste berg van Australie Mount Kosciuszko 2228 m, maar veel sneeuw en ijs was daar nog niet te bespeuren. Het plaatselijk dorpje had opvallend veel weg van de alpendorpjes. Daarna kwamen we in de blue mountains met steile bergweggetjes, mooie korte wandelingen en schitterende vergezichten. Katoomba is zowat het 'Zermatt' van deze bergen (voor wie vertrouwd is met Zwitserland). Ontzettend toeristisch, zelfs een kabelbaan boven waterval en canyon, een bergtrein en vooral veel Japanners :p! Ook de thuishaven van de 3 sisters, welke 3 losstaande torenhoge rotsen zijn welke zelfs via brug te bereiken waren, maar wandelweg was spijtig genoeg afgesloten voor onderhoud.

Na de bergen kwam de grootste stad van Australie aan bod nl. Sydney. Op sunday 'family funday' werd dit onze daguitstap voor een schamele 2,5 dollar konden we openbaar vervoer een ganse dag gebruiken. Bus, trein, ferrie, metro kwamen allemaal aan bod. Manly beach, bekend van home and away, werd een drukke uitstap. De eerste keer dat we meemaken dat er betaald moet worden voor even op een springkasteel te spelen, veel geld en nog aan schuiven ook. Tot spijt van de kinderen hebben we dit dus laten schieten. Dit werd echter snel vergeten toen 's avonds de stad omgetoverd werd in een lichtspectakel dankzij de 'Vivid lightshow' tentoonstelling. Prachtig om te zien, wandelend over de harbour bridge met zicht op de kade en het opera house. Daarna kon zelfs een animatiefilmpje bekeken worden geprojecteerd op de muur van een gebouw, maar perfect aangepast op de contouren ervan. Nog even drummen op lichtgevende drumstellen en de pijp van onze kindjes (en de ouders) was uit.

Nu begon onze weg langs de oostkust. Zon zee, strand en drukte werden afgewisseld met een ommetje door de heuvels in het rustige binnenland. Aan de kust waagden we ons een tweede keer aan het sandboarden op de hoge duinen, met prachtig uitzicht op de zee en de bossen. Ondertussen zijn de walvissen op weg naar warmere wateren om te overwinteren en wij gingen ze bekijken vanop zee. Een indrukwekkend zicht wat we niet snel gaan vergeten! In het binnenland volgde we de watervalweg met spectaculaire vergezichten en diep ingesneden kloven met denderende watervallen.

In Ipswich (nabij Brisbane) werden we Hartelijk onthaald door Tim en Sonia met kinderen Sam, Luke and Nick wie we ontmoet hadden in corromandel (Nieuw-Zeeland). Dit deed ons allen enorm veel deugd om in zo'n knusse, vriendelijke, behulpzame, huiselijke sfeer te vertoeven. Er werd voor ons gekookt, de kinderen speelden voetbal, cricket, hockey, rugby, er werd samen naar een kleine zoo gegaan en zelfs de brandweerkazerne van Tim werd bezocht. Thank you for your wonderfull hospitality Tim and Sonia and hope to welcome you in Belgium one day! Onze batterijen werden volledig terug opgeladen voor onze trip naar het noorden.

Even verderop mochten we ook nog overnachten bij hun grootouders. Heel bijzonder om zo eens kennis te maken met een Australische familie en wat een gastvrijheid.

Ook hoger op in het noorden hebben we heel mooie landschappen gezien en inmiddels zijn we vertrokken op een lange weg doorheen het droge binnenland, benieuwd wat dit gaat brengen...

dat is voor het volgende bericht!

vele groetjes,

wakamitrja